Odmiana buraka pastewnego. Bardzo pospolita. Nie wymaga żadnej uprawy. Sieje się sam. Wyrasta głównie na bardzo lichych glebach. Sam się nawozi. Raz samo-posadzony jest trudny do wyplenienia. Niszczy kulturę rolną i zagłusza inne pożywne rośliny. Co może budzić zdziwienie to fakt, że niektóre osobniki tej odmiany są - o zgrozo! - roślinożerne i pożerają szczaw oraz wysysają sok z mirabelek.
Odmiana ta ma najlepsze o sobie mniemanie. Jest głęboko przekonana o swej wyjątkowej roli, wręcz dziejowej roli. Uważa, że ma pochodzenie szlacheckie. Domaga się – ba, żąda! – w związku z tym okazywania sobie czci. Idzie w zaparte, że kupiła za trzy pięćdziesiąt z VAT-em, na pchlim targu tytuł hrabiowski. Jednak następnego dnia po zakupie tegoż tytułu – co ja mówię – już w chwilę po zakupie będzie iść w zaparte i patrząc ci prosto w oczy będzie przekonywać, że ten tytuł posiadała od wieków, z dziada pradziada.
Posadzony na urzędzie przekształca się w prawdziwy chwast. Wydaje się wówczas nieusuwalny. Nic nie tworzy. Piastuje i pełni. Utrudnia, blokuje, hamuje. Uwielbia pochlebców. Wynosi z urzędu do domu papier toaletowy. Po prostu mu się to należy. Przy realnej wizji utraty stolca na urzędzie robi oborę swemu następcy. Nie widzi w tym nic zdrożnego. Ten typ tak po prostu. Jest zawistny i nienawistny gdy go ktoś go stawia na właściwym miejscu w ogrodzie.
Używa nagminnie ą i ę aby się wyróżnić spośród innych roślin. Uważa, ze to jest oznaka przynależności do wyższych sfer. Ma pióro wieczne Parker, atramentu jednak nie dodaje do niego aby się nie pobrudziło. Lubi sie z nim obnośić. Pisać nie ptrafi, nie umie, nie lubi. Przymuszany do pisania popełnia błędy ortograficzne. Ale uważa, że mu to dodaje ludzkiego wymiaru. Ponieważ wyrasta na bardzo lichych glebach więc kocha drogie zegarki, kręci go to, lubi się nimi ekshibicjonować. Powtarza sobie: bydła na to nie stać, bydła na to nie stać.
Bardzo przeżywa, że nie jest kochany. A bardzo chciałby być kochany przez dzieci, młodzież oraz po prostu przez wszystkich tak jak marcheweczka, rzodkieweczka, pomidorek. Blednie z zazdrości na widok buraczka ćwikłowego. Gardzi pożywnym kartoflem. Potrafi zagłuszyć i zdominować inne bardzo pożywne rośliny tak, że stają się również pastewne i dziedziczą wszystkie cechy tej odmiany.
Gdy w końcu przychodzi czas na niego - ku jego ogromnemu zaskoczeniu - zjadany zostaje przez świnię historii.
